ఈ కవిత ఆత్మీయ మిత్రులు రాజేంద్రప్రసాద్ Rajendra Prasad Yalavarthyగారికి అంకితం

విరించి ll నాన్న ఫోట్వ ll
................................
శరీరాన్ని పొలంలో పాది
ఆత్మని విత్తన౦ లోపల దాచి
నిరాకారిలా ముడుచుకుని పంటుండె నాన్న

అమ్మ కట్టిన సద్ది కలల్ని
మూటయిప్పి ముద్దలు ముద్దలుగా తిన్న౦క
పొట్టమీద చేయితిప్పుతూ
'ఓవ్' అని నాన్న త్రేన్చినప్పుడల్లా
గొడ్డుకారం కలిపిన కలలు కరిగి
మొగులు మీంచి ఉరిమినట్టుంటు౦డె

సూర్యుని వేడి నాన్న వీపుని తాకుతున్నపుడు
బతుకు మీద కాలం రప్ప రప్ప అంటుకున్నట్టుండె
కానీ మబ్బులు తేలి, వంగిన నీడ పలుచగైనపుడు
ఆకాశం నుండి ఆనంద భాష్పాలు రాలుతుండె

కాలువల్లో నీళ్ళ కోసం నాన్న
నాళాల్లో రక్తానికి పాదులు తీస్తుండె
నాగళ్ళకి నమ్మకాల్ని బిగ గట్టి
హయ్ హయ్ అని దేశాన్ని అదిలిస్తుండె

పొలం పచ్చని చీర కట్టుకుని
చెరువు కొంగును నడుముకు చుట్టుకుని
పైరుగాలిలో వయ్యారంగా పంటకోస్తుంటే...
నా సామిరంగ..!
ఆకాశం అద్దంలో క్రాపు సరి చేసుకుంటుండె
పాల పిట్టలు విజిలేసి కన్నుగొడుతుండె

కానీ ఆ రోజులన్నీ ఎటుపాయె?
ముత్తాత జీవితం
తాత రక్తం
నాన్న స్వేదం
అంతా నా స్వార్థంల పైసలైపాయె
దున్నంగ దున్నంగ తరాల్ని సాదిన తల్లి
అన్యాయంగా నా చేతుల్ల ఆగమయిపాయే

ఎక్కడెక్కడో ఎగిరొచ్చే విమానాలు
నాన్న పెయ్యి మీద పాకుతున్నపుడు
'ఈయనే మా నాన్న' అని ఎవల్లకన్నా చెప్పుకోనీకె
గోడ మీద వేలాడే నాన్న ఫోట్వ ఒప్పుకోకుంటుండె
నాయిన మొదటిసారి చచ్చిపోయినట్టు కొడుతుండె.

17/4/16