Morality of Film Dangal
----------------------------------------

దంగల్ సినిమా చూశాక పేరెంట్స్ తమ పిల్లల్ని తాము అనుకున్నట్టుగా తయారు చేసుకోవచ్చా, లేక పిల్లలకు ఇష్టమైన ఫీల్డ్ లోకి వెల్లగలిగే స్వాతంత్ర్యం ఇవ్వాలా? అనే మోరల్ ప్రశ్న ఒకటి ఉదయించింది. తండ్రులు ఏదైతే తాము జీవితంలో కాలేక పోతారో, అదే తమ పిల్లల చేత సాధింపజేయటం ఎంత వరకు సమంజసం?. ఈ సినిమాలో తండ్రి పాత్ర ఆమీర్ ఖాన్ తన ఇద్దరు ఆడపిల్లల్నీ ఇంటర్నేషనల్ రెస్లర్స్ గా తయారు చేయటం కనిపిస్తుంది. గీతా కుమారీ, బబితా కుమారీ అనే రెస్లర్ల నిజ జీవిత చరిత్ర నుండి ప్రభావితమైన సినిమా ఇది. నిజ జీవితం నుండి ప్రభాహవితమయ్యింది కనుక ఇక ఇందులో చూపిందంతా నిజమే అనుకోవడానికి ఏమీ లేదు. కఠినంగా ఉంటూ ఇద్దరు చిన్నారులను ఛాంపియన్లుగా తయారు చేయడం ఈ సినిమా ప్రధాన ఇతివృత్తం. "తయారు చేయడం" అంటే వారు మనుషులు కాదనేగా..? నిజానికి ఇలా తయారు చేయకుండింటే వాళ్లు స్వతహాగా ఏమై ఉండేవారు..? అనేది మిలియన్ డాలర్ల ప్రశ్న. ఒకవేళ తండ్రి పాత్రధారి మాజీ ఛాంపియన్ కాకుండా ఉండింటే, తమ పిల్లలను ఎటు వైపుగా "తయారు చేసి" ఉండేవాడు?. డాక్టర్ సంతానం డాక్టర్లు కావడం, రాజకీయ నాయకుల సంతానం రాజకీయ నాయకులు కావడం, సినిమా హీరోల సంతానం సినిమా హీరోలు కావడం, అలాగే ఈ సినిమాలో ఛాంపియన్ల సంతానం ఛాంపియన్లు కావడం తప్ప కొత్తగా ఏముంది?. దానిలో తప్పు లేదనుకుంటే "తయారు చేయటం" లో ఏమున్నట్టు?

పేరెంట్స్ తమ సంతానాన్ని స్వతహాగా స్వేచ్ఛగా ఎదగనీయాలా? లేక తాము అనుకున్న విధంగా, తాము కలలుగన్న ఫీల్డ్ లోకి బలవంతంగా పిల్లల్ని తోసేయాలా?. ఈ సినిమా గెలిచిన ఛాంపియన్ల గురించి మాత్రమే చూపిస్తుంది. ఇదే కాదు, ఏ సినిమా ఐనా అంతే.  ఇష్టం లేని ఫీల్డ్ ని పేరెంట్స్ బలవంతం మీద ఎంచుకుని చతికిలపడుతూ  జీవితాల్ని గడిపే వారి పరిస్థితి ఏమిటి?. ఇదే సినిమాలోనే రెస్లర్లుగా రాణించాలని ఆశపడే ఎంతో మంది( నిజ జీవితంలో బహుశా వేలమంది) ఆడపిల్లల్ని చూస్తాం. వారంతా ఫెయిల్యూర్స్. వారి జీవితాలు సినిమాలుగా రావు కాబట్టి, ప్రపంచానికి తెలిసే అవకాశం లేదు. వందల్లో ఒకడే ఛాంపియన్ ఉంటాడు. వాడి జీవిత గాధే మనం చూస్తాం, వింటాం, చదువుతాం. ఈ సినిమా చూసిన జోష్ లో ఎవరైనా తమ పిల్లల్ని ఆటలల్లో ఛాంపియన్లుగా చూసేయాలని కలగనొచ్చు. కానీ సత్యం అందుకు భిన్నంగా ఉంటుంది కదా..వేల మందిలో మన పిల్లలకే ఛాన్స్ రావటమూ, గెలవటమూ ఛాంపియన్ కావటమూ మామూలు విషయం కాదు. కానీ ఇవన్నీ కేవలం, ఆ చిన్నారి జీవితాన్ని ఫణంగా పెట్టి మాత్రమే చేయాలనుకోవటంలో స్వేచ్ఛా హననం ఎంతుందో గుర్తించాల్సి ఉంటుంది. వారి జీవితాల్ని మన ఆలోచనలకు తగ్గట్టుగా "తయారు చేసే" హక్కు మనకు ఎవరిచ్చారు?.

పైల్వాన్ల పిల్లలూ పైల్వాన్లవుతారు, "అది వారి రక్తంలోనే ఉంటుంది" వంటి మూఢనమ్మకం ఒకటి ఈ సినిమాలో కన్పిస్తుంది. రక్తంలో గ్రూపులుంటాయ్ గానీ, పైల్వానీ ఎలా ఉంటుంది?. అందుకనేమో ఆ పిల్లలు కూడా పిల్లల్లాగా కనిపివ్వరు, తండ్రిలాగే కనిపిస్తారు. వారిలో ఎటువంటి చైతన్యమూ లేక తండ్రి చైతన్యాన్నే నింపుకుని ఉన్నట్టూ, తండ్రి మీద పూర్తిగా ఆధారపడిపోయినట్టూ చూపిస్తారు. తండ్రి కోల్పోయిన బాల్యాన్నీ, యవ్వనాన్నీ తన పిల్లల జీవితాల్లలోకి బలవంతంగా ప్రవేశపెట్టి, వారి యవ్వనంలో తాను జీవిస్తాడు. అంటే ఆ పిల్లల జీవితం వారి సొంత జీవితం కాక, ఎక్ట్సెన్షన్ ఆఫ్ ఫాదర్స్ యూత్ ఇన్ దెమ్ అన్న మాట. అమీర్ ఖాన్ పెద్ద హీరో కాబట్టి, తండ్రి పాత్ర పోషించాడు కాబట్టి సినిమాలో మనకు ఆ పాత్రనే హైలైట్ చేసి చూపిస్తారు. ఆడపిల్లల పర్స్పెక్టివ్లో ఈ సినిమా ఉండదు. వారిద్దరూ ఎంత కష్ట పడ్డారో, ఎంతగా ప్రాక్టీసు చేశారో, వారి జీవితాశయాలేంటో మనకు తెలియదు. ఇద్దరూ, బొమ్మల్లాగా తండ్రి ఆశయం కోసమే జీవించే మర మనుషుల్లాగా కనిపిస్తుంటారు. తండ్రి ఆశలకూ ఆశయాలకూ బానిసలుగా తప్ప స్వతహాగా స్వంతంగా ఛాంపియన్లయేందుకు కృషి చేసినట్లెక్కడా కనిపించదు. ఇందులో ఛాంపియన్ల గొప్పతనం కంటే వారి తండ్రి గొప్పదనమే మిన్న అని చూపటం వుంటుంది. పూర్వాశ్రమంలో అమీర్ ఖాన్ పాత్ర రెస్లింగ్ లో గెలిచినపుడు, ఆయన మీద ఆయన తండ్రి ప్రభావం ఏమిటో మనకు తెలియదు. సినిమా లెక్క ప్రకారం ఆమీర్ పాత్ర తండ్రి కూడా పైల్వానే అయుండాలి, రక్తంలోనే ఉండాలి కాబట్టి. ఆ పిల్లల చదువేమయిపోయిందో కూడా మనకు తెలియదు. ఆడ పిల్లలు కూడా రెస్లింగ్ వంటి ఆటల్లో రాణించగలుగుతారు అని చెప్పటంలో తప్ప ఈ సినిమా ఎందులోనూ గొప్పది కాదు. ఇది కూడా ఒక ఇల్యూషన్ మాత్రమే. ఎందుకంటే మనం గెలిచిన వారి కథనే చూస్తుంటాం. రెస్లింగ్ లో ఓడిపోయిన ఆడపిల్లలు, "చూశారా మేము చెబితే వినలేదు, ఆడపిల్లలకు ఇటువంటి ఆటలు సరిపడవని చెప్పినా వినిపించుకోలేదు" అని అవమానాలకు గురైన ఆడపిల్లలూ, కష్ట పడికూడా చివరి క్షణంలో రాణించలేకపోయిన ఆడపిల్లల గురించి మనం ఈ సినిమాలో చూడం.

సింధూ గోల్డ్ మెడల్ సాధించినపుడు, కొంతమంది మా పిల్లల్ని కూడా అలా "తయారు చేస్తా"మంటూ పొలోమని హడావుడిగా తమ పిల్లల్ని గేమ్స్ కోచింగ్ సెంటర్లలో చేర్పించడం చూశాం. ఈ తయారు చేయటం ఏమిటి?. వారిలో ఆ విషయమే లేనపుడు తయారు చేయడం ఏమిటి? అనేది అర్థం కాని విషయమే. పైగా ఇప్పటికిప్పుడు ఒలంపిక్స్ లో ఇండియాకు స్వర్ణ పతకాలు వచ్చేయ్యాలన్నంత ఆర్భాటాలు ప్రభుత్వాలే చేయటం విడ్డూరం. పేదరికం ఎక్కువగా ఉన్న మన దేశంలో, కనీస చదువులు కూడా చదవలేక మధ్యలోనే డ్రాపవుట్స్ ఉన్న దేశంలో, క్రీడల కోసం లక్షల కోట్లు ఖర్చు పెట్టాల్సిన అవసరం ఏముంది?. పాఠశాలల్లో క్రీడలు తప్పనిసరిగా ఉండాల్సిందే...ప్రతీ పాఠశాలలో క్రీడా ప్రాంగణాలు ఏర్పాటు చేసినట్టైతే, పిల్లల శారీరక మానసిక ఎదుగుదల, చదువు పట్ల ఉత్సాహం పెంపొందించే అవకాశం ఎక్కువ. అది వదిలేసి, కోట్లు పెట్టి క్రీడా అకాడమీలని పెట్టి లాభమేమి?. అక్కడ కూడా అరకొర సదుపాయాలు కల్పించి, ఇప్పటికిప్పుడు మనకు ఒలంపిక్స్ లో పతకాలు రావాల్సిన అవసరం ఏమొచ్చింది?. ఆడపిల్లల చదువులే అంతంత మాత్రంగా ఉంటున్న దేశంలో ఒక ఒలంపిక్ పతకం రాగానే పొలోమని దేశం మొత్తం ఒలంపిక్ దేశమైపోవాలనీ, పుట్టిన ప్రతీ ఆడపిల్లా ఒలంపిక్ ఛాంపియన్ ఐపోవాలనీ ఆశించటంలో వెర్రితనం తప్ప ఇంకోటి కనిపించదు. క్రీడలు మన చదువుల కరికులంలో భాగం కానపుడు, క్రీడలూ, చదువూ పూర్తిగా వేరు వేరు అంశాలయినపుడు, తిండి ఉద్యోగం ఇవ్వగలిగే చదువును వదిలి, వేలలో ఒకరికి సొంతమయే ఛాంపియన్షిప్ కోసం పిల్లల్ని రుద్దటం ఎందుకు?. చదువుని పూర్తిగా వదిలి క్రీడల బాట పట్టిన మిగిలిన తొమ్మిదివందలా తొంభైతొమ్మిది పిల్లల పరిస్థితి ఏమిటి?. పునరాలోచిద్దాం.

30-12-16