Siraa pootha (poem)

విరించి ll సిరా పూత ll
.................................................................
పరిస్థితులు ప్రచండ వేగంగా మారిపోతున్నందుకేమో..
ప్రపంచానికి కావలసినంత తీరిక దొరికినట్టున్నది
నా ఏడుపు మీద పడి ఒకటే ఏడుస్తున్నది.

రాయీ రప్పల నడుమ ఎండుతున్న మొండి తలకాయతో
పెన్ను రీఫిల్ లోకి గాలివూపుకుంటూ బతికేవాడిని
సిరా వాసనలోంచి పచ్చి రక్తపు వాసనని పిండాలని
బొట్లు బొట్లుగా అక్షర కొలిమిలో కాలిపోయే రసవాదిని

ఈ లోకం దూరంగా విసిరేయబడిన అసైలమని తెలిసికూడా
ఒక చేతిలో స్వర్గాన్నీ ఒక చేతిలో పరుసవేదినీ చేజిక్కించుకుని
ఊహల్లోంచి, చరిత్రల్లోంచి పదాలై జారిపోయే మనుషులకోసం
ఆశగా ఆత్రంగా వెతుకుతూ  పుస్తకాల్లోకి ఉరికినవాణ్ణి
చివరికి సమాధి పలకలమీది పదాలుగా మిగిలిపోయే
మనుషుల కథల్ని అదృశ్యంగా అల్లిందెవరో...

అదిగో..కలత నిద్రలో నడిచే ఆ పిచ్చివాళ్ళిపుడే వచ్చారు.
సిరానూ, మకిలి మనసుల్నీ నా ముఖమంతా పులిమి
నేనొక కవితగా కథగా నిలబడగలనో లేదో చూద్దామని బెట్టు చేశారు.

చచ్చిబతికిన వాడెపుడూ జీవితాన్ని కొత్తగానే చూడాలనుకుంటాడు
తెల్లని గోడమీది చిన్న మరకైనా పెద్దదిగానే కనిపిస్తుంటుంది.
మంచులా కురిసిన ఆశ, క్షణాల్లో నిరాశగా ఘనీభవిస్తుంటుంది
కాళ్ళ కింద జేబుర్లాడుతున్న చీకటి మెట్లకోసం తడుముకుంటుంది.
ఏ ఆకాశ వాణో..స్నేహితుడేసిన భుజం మీది చెయ్యో..
పలికే పదాలు నిజమైనపుడు పెదవులెందుకు వణుకుతాయని అడిగినట్టుంటుంది.
పౌర్ణమి ఆటుపోటుల తాకిడి దాటిన సముద్రానికి కాసింత తీరిక దొరికితే..
అలలన్నిటినీ అదిమి ప్రశాంతంగా పాడ్యమి నిదుర చేయాలని ఉంటుంది.

అయినా వేగంగా తిరిగే ప్రపంచంకదా..
కావలసినంత తీరిక దొరికినట్టున్నది.
నా ఏడుపు మీద పడి ఒకటే ఏడుస్తున్నది.
నా ఏడుపు చూసి నేనే నవ్వుకుంటానని దానికి తెలియనట్టున్నది.

17/10/15