Oka kitikee deggara (poem)

విరించి ll ఒక కిటకీ దగ్గర ll
.......................................
ప్రతీ సాయంత్రమూ ఎందుకనో
మసిబారిన పాత జ్ఞాపకాల్ని వెంటబెట్టుకొస్తుంది.

ఆ చల్లటి నీరెండల్లో..
నీరెండలు చిత్రించే పొడుగాటి నీడల్లో
మంద్రంగా ఊగే పచ్చని చెట్లల్లో
ఇంటికి గుంపులు గుంపులుగా తిరిగెళ్ళే
పక్షుల్లో..ఆవుల మందల్లో
నావంటూ కానివాటన్నింటిలో
నా జ్ఞాపకాలెందుకు దాగున్నాయో
అర్థం కాకుండా ఉంటుంది.

ఏ సముద్రపు ఒడ్డో..నదీ తీరమో..
కనీసం చెరువు గట్టో లేని
ఈ మహా నగరంలో..
ఉతికిన  దుస్తులు ఆరేసుకోవడానికి తప్ప
పనికిరాని నా గది కిటికీ కూడా,
మండువేసవి ఉక్కపోతలో తెరుచుకున్న
ఒక కిటికీ రెక్కలా మారిపోయినపుడు
సాయంత్రపు నీరెండలలో దాగున్న జ్ఞాపకాలు
ఉప్పెనలా పిల్లగాలిలోకి దూరుతుంటాయి.
కిటకీ లోంచి కనిపించే కొత్తటి తారు రోడ్డు మీద
ఒక సన్నటి సంతోషం వేలాడుతూ  కనిపిస్తుంది.

రణగొణ శబ్దం  చేస్తూ బర్రున దూసుకు పోయే
కార్లూ, బైక్ లూ, బస్సులూ
నిశ్శబ్దంగా ఒక పద్దతిగా నడుస్తూ పోయే మనుషులూ,
ఎవరూ కూడా, ఏవీ కూడా
నాతో సంబంధం లేనట్టు
నన్ను పలకరించకుండా పోతున్నందుకు
నా సంతోషంలో ఒకరకమైన నిశ్శబ్దం అలుముకుని ఉంటుంది.

యూట్యూబ్ లో పిచ్చుక శబ్దాల్ని
ఇయర్ ఫోన్లో వినే నేను
కిటికీ లోంచి ఒక పిచ్చుకైనా కనిపిస్తుందని
ఆరాటపడటంలో తప్పేమీ లేదనుకుంటాను.
గూగుల్ పిక్చర్స్ లో
డెస్క్ టాప్ వాల్ పేపర్ లో
అందమైన పూలనూ, చెట్లనూ, లాండ్ స్కేప్ లనూ
చూసి ఆనందపడే నేను
తామూ ఇక్కడే ఉన్నామని తలలూపే పచ్చని చెట్లకోసమైనా
వెతకటంలో ఆశ్చర్యమేమీ లేదనుకుంటాను.

కిటికీ ఊచలు పట్టుకుని నిలబడుకున్నప్పుడు
అందమైన ఊహాలోకాలకు దూరంగా
ఎక్కడో కారాగారంలో ఉన్నట్టు ఉంటుంది.

చల్లని జ్ఞాపకం కోసం కిటికీ దగ్గర నిలబడిన
నన్ను చూసిన మా అమ్మ అంటుంది కదా..
"కన్నా..! దుమ్మూ, ధూలి, పొగ తో కాలుష్యమైపోయిన ఆ గాలి
నీ ఆరోగ్యానికి మంచిది కాదు..కిటికీ రెక్క మూసేయమని"
జ్ఞాపకాలతో పాటు కిటికీ రెక్కను మూసేసిన నేను
అమ్మ ఒడిలో ఆ ప్రకృతినంతా కలగంటూ పడుకుంటాను.

9/10/15