విరించి  ll అక్షరాలూ కవితలూ ll
....................................
అక్షరాల ఉరుసులో
ఏ పేరూ ఊరు లేని ఓ ఒంటరి భావం
పసి పిల్లవానిలా తప్పిపోతే ఏమి?.
ఎక్కడో చోట బతికి ఉంటే చాలు
ఏదో ఓ రోజు కవితలా తిరిగి వస్తుందనే నమ్మకం
కాసింత బలంగా ఉంటే చాలు.

మంచి కవితని రాయగలగటం
ఒక కలే అయితే...
తెల్లవారు ఝామునే కళ్ళు గట్టిగా మూసుకుని
నిద్రను నటిస్తూ అయినా
ఆ కలే మళ్ళీ మళ్ళీ కంటాను.

ఒక ఎకరా పొలమంత జ్ఞాపకాల్లోకి
అక్షరాల్ని విత్తులుగా చల్లినంత మాత్రాన
పండ్లూ కాయల్లాగా కవితలు కోతకు
వచ్చేస్తాయని అనుకోలేం..

ఒక ఎండిన బావంత అనుభవంలోంచి
మనసుని పొరలు పొరలుగా పూడిక తీయాలి.

ఈ ఇరుకైన కాగితంలోకి
వేళ కాని వేళ లో
నన్ను నేను తరుముకుంటూ రాసుకుంటున్న
ఈ దీర్ఘ కవిత,
జీవిత మిచ్చే అద్భుతమైన లెక్చర్ కి
రన్నింగ్ నోట్స్ తీసుకుంటున్నట్టుగానే ఉంటుంది.

ఎంత వేగంగా రాసినా
ఎంత గజిబిజిగా రాసినా
చేయి జారి కాగితం మీదికి పడిపోయిన అక్షరం
తను ఉన్నది ఉన్నట్టుగానే ప్రకటించుకుంటుంది.
అందుకేనేమో..
తెలిసీ  తెలియనితనంలో
రాసుకున్న కవితల్లోకి తొంగి చూసుకున్నపుడు
అక్షరాలకి నూనూగు మీసాలు కనిపిస్తుంటాయి.

మనుషుల్లాగే అక్షరాలూనూ..!
గుంపులుగా ఒక చోట చేరాయంటే
నిశ్శబ్దంగా ఉండనే లేవు.

కవితంటే..
నాకు తెలియకుండా
నాలో దాక్కున్న నేనే.

4/9/15