ఆనందం- ఒక అన్వేషణ.  (Part1)
___________________________

మన పూర్వీకుల కంటే మనం ఎక్కువ ఆనందంగా ఉన్నామా? అనేది ఇపుడు మనం వేసుకోవలసిన ప్రాథమిక ప్రశ్న. ఆధునిక టెక్నాలజీ మనకు సుఖాన్ని ఇచ్చిందా, సుఖంతో పాటు ఆనందాన్ని కూడా ఇస్తోందా?. సుఖమూ ఆనందమూ రెండూ ఒకటేనా లేక రెండూ వేరు వేరా అన్నది మనం చర్చించవలసి ఉంటుంది. ఒకప్పటి జీవితంలో వ్యవసాయమే ప్రధాన అంశం కనుక రోజులో సగ భాగం, సంవత్సరంలో సగ భాగం, పని లేకుండా ఖాళీ సమయం కావలసినంతగా ఉండేది. మనిషి ఈ ఖాళీ సమయాన్ని ఆనందంగా సుఖంగా గడిపేవాడు. కుటుంబ సభ్యులతో, ప్రకృతితో అవినాభావ సంబంధాన్ని నెలకొల్పుకోవడానికి వీలైనంత సమయం ఈ విధంగా చిక్కేది. ఒక పాట పాడినా, విన్నా అందులో ఆనందమే ప్రవహించేది. తనని తరుముకుచ్చే అత్యవసర విషయాలేవీ జీవితంలో అతడికప్పుడు ఏవీ లేవు కదా. చదువుకోవటమో, రాసుకోవటమో, పాడుకోవటమో, ఏదైనాకానీ, చాలా సుఖంగా ఏ తొందరా లేకుండా చేసుకునేవాడు. అవేవీ చేయాలని లేకపోతే అన్నీ పక్కకు పాడేసి హాయిగా పడుకుని కంటినిండా నిద్రపోయే వాడు. పారిశ్రామిక విప్లవం వచ్చాక, వ్యవసాయ కార్మికుడు ఫ్యాక్టరీ కార్మికుడిలా మారిపోయాడు. ఇపుడు వారానికి ఆరు రోజులూ పనే. ఏడో రోజు తప్పని సరిగా  దొరికిన ఖాళీ సమయాన్ని, తప్పని సరిగా ఏదో ఒక 'ఆనందం' అనబడుదానితో నింపుకోవాల్సిన అవసరం వచ్చి పడింది. ఆరు రోజుల పని వత్తిడి, అలసట ఆ ఖాళీ సమయంలో తప్పక తీర్చేసుకోవాలి, లేకపోతే మరుసటి ఆరు రోజులకు కావలసిన శక్తి ఎక్కడి నుండి వస్తుంది తనకు?. కుటుంబ సభ్యులతో కలిసి ఉండటమైనా, పాడుకోవడమైనా తప్పని సరియై చేయాల్సిందే. ఆరోజు చేయకపోతే,మరలా ఆరు రోజుల వరకూ అవకాశమే రాదు.

పారిశ్రామిక విప్లవం ముగిసి, ఆధునిక టెక్నాలజీ విప్లవం వచ్చేశాక, పారిశ్రామిక కార్మికుడిపుడు వైట్ కాలర్ కార్మికుడయ్యాడు. ఇపుడు రోజులో ఎనిమిది గంటల పని కాదు, చేయాలనుకుంటే ఇరవై నాలుగు గంటలూ పని దొరుకుతుంది. ప్రపంచంలో ఏ దేశం కోసమైనా పని చేయగల గ్లోబల్ మల్టీ పర్పస్ కార్మికుడిని ఆధునిక టెక్నాలజీ తయారు చేసుకుంది. ఇపుడు ఆనందం అనే పదం అర్థమే మారిపోయింది. సుఖమనేది ఆనందానికి పర్యాయపదంలా మారిపోయింది. సమయం దొరికినపుడు సుఖంగా ఉండాలి, ఆనందం లేకున్నా పరువాలేదు. పైగా సుఖాన్ని వెల కట్టి కొనుక్కోవచ్చు కూడా. జిడ్డు కృష్ణమూర్తిని ఒకసారి భవిష్యత్తు ఎలా ఉండబోతోంది అని ఎవరో అడిగారట. భవిష్యత్తంతా మానవుడిని సుఖంగా ఉంచటమెలాగా అనే విషయం మీదనే కృషి చేస్తుంటుందని చెప్పాడంట. ఇపుడు మనకున్న టెక్నాలజీ అంతా మనిషిని సుఖంగా ఉంచటానికే పనిచేస్తోంది కదా. సుఖాన్ని అందించే శాస్త్రమే టెక్నాలజీ అని మనం నిర్వచించుకోవచ్చు. అయితే అది ఆనందం మాత్రం కాదు. కేవలం సుఖమే.

ఆధునిక టెక్నాలజీ ప్రధానంగా అందజేసే స్ట్రెస్ కి మందుగా సుఖాన్ని కనుక్కున్నాడు మానవుడు. స్ట్రెస్ ఏ రూపంలో ఉంటుంది?. అవేర్నెస్ రూపంలో స్ట్రెస్ అనేది అందించబడుతుంది. ఎన్నో విషయాల గురించి, ఎందరో మనుషుల గురించి అవసరం లేకున్నా మనకు అవేర్నెస్ ని కలగజేస్తుంది ఈ ఆధునిక జీవితం. ఉదాహరణకు అలసిపోయి ఇంటికి వచ్చినపుడు 'చల్లని నీళ్లు తాగితే సుఖం' అని ఒక నమ్మకాన్ని మనసులో మొదట కలిగించటం, ఆ చల్లని నీళ్ళు ఫ్రిజ్ వాటర్ అయ్యుండటం అనేది తరువాత అందించే అడిషనల్ సుఖం. ఇపుడు ఫ్రిజ్ ఉండాలనుకోవటం, చల్లని నీరు తాగాలనుకోవటం ఒక అవేర్నెస్. మన పూర్వీకులకు లేని మనకు మాత్రమే కలిగిన కొత్త అవేర్నెస్. ఫ్రిజ్ నీళ్లు తాగక పోవటం వలన మన పూర్వీకులు మనంత ఆనందాన్ని అనుభవించారా లేదా అన్నదే ఇపుడు ప్రశ్న. ఆనందించి ఉండవచ్చు లేదా లేకపోయి వుండవచ్చు, కానీ ఫ్రిజ్ కొనుక్కోవాలి అనుకునే ఒత్తిడి అయితే వారికి లేదు. ఈ ఒత్తిడి మనకు ఫ్రిజ్ కొనుక్కోవాలనుకునే అవేర్నెస్ వల్లనే వచ్చింది. ఇటువంటి ఎన్నో నూతన అవేర్నెస్ లు రావటం, అవన్నీ మనకిపుడు మినిమం లక్జరీస్ అయిపోవటం జరిగింది. ఈ మినిమం లక్జరీస్ లేకపోవడం నరకంతో సమానమనే అవగాహన సర్వ సాధారణం చేయబడింది.

"మా వాడు ఇంట్లో అన్నీ కొనేసి పెట్టాడు మాకు ఏదీ తక్కువ చేయలేదు" అని సంతోషపడే తల్లిదండ్రులు ఉంటారు. ముందు వాళ్లబ్బాయి ఇంట్లో తమతో ఉంటున్నాడా అనేది ఇపుడు అనవసరం. ఆనందం అవసరం లేదిపుడు, సుఖం ఉంటే చాలు. "మావాడిది మంచి సంపాదన, చాలా కష్టపడి సంపాదిస్తాడు. రోజుకి ఇరవై గంటలు పని చేస్తాడు". రోజుకు ఇరవై గంటలు పని చేయటం ఇపుడు మనకొక గొప్ప ఆదర్శం. రోజులో అధికభాగం పనికే సరిపోతే, ఆ సదరు వ్యక్తి జీవితంలో ఆనందం అనేది ఎక్కడున్నట్లు? ఎప్పుడున్నట్లు?. ఉన్న ఖాళీ సమయంలో నిద్రపోతే జీవితంలో ఆనందం దొరికేసినట్టా?. ఇలా యంత్ర ప్రాయంలా పని చేసే మనిషికి తృప్తినిచ్చేది అతడి సంపాదనే. పని, అందుకు తగ్గ సంపాదనా, ఒకదానికొకటి తృప్తిపడిపోతాయి. ఎపుడైతే తృప్తి కొంతకాలం నిలుస్తుందో అపుడు బోర్ డం లేదా విసుగుదల కూడా వచ్చి చేరుతుంది. ఆ విసుగుదలను పోగొట్టుకోవడానికి మనసు తాత్కాలికంగా ఉవ్విళ్ళూరుతుంది. ఒక సినిమాకి పోవటమో, షాపింగ్ చేయటమో ఆ విసుగుదలను తగ్గించేస్తుంది. ఆ తాత్కాలిక సుఖం తెచ్చిన ఖర్చు మళ్లీ మనిషి పని చేయటానికి ఊతాన్నిస్తుంది. మరలా ఇంకో సైకిల్ మొదలవుతుంది. పని, అందుకు తగ్గ జీతం, తృప్తి, అది కొనసాగితే ఒచ్చే విసుగుదల, తాత్కాలిక ఉబలాటం, విసుగుదల తగ్గటం, పనికి సమాయత్తమవటం. ఇదంతా ఒక సైకిల్. ఈ సైకిల్ మొత్తంలో ఆనందం అనేది ఎక్కడా కానిపించదు. సంపాదనతో ఒచ్చే తృప్తి, ఆనందం ఒకటి కాదు. పనికి తగ్గ ఫలితం పొందటం తృప్తే తప్పిస్తే ఆనందం కాదు. ఎందుకంటే తృప్తి తప్పని సరిగా విసుగుదలను కలిగిస్తుంది. అలాగే, విసుగుదల తగ్గించుకోవటంలోని తాత్కాలిక ఉబలాటం కూడా, ఆనందం కాదు. ఈ సైకిల్ కి తగ్గట్టుగా ఆఫీస్ పని వేళలు అమర్చబడి ఉంటాయి. ఆఫీసు యాజమాన్యం కావాలంటే 'కబాలి' సినిమాకు ఒక రోజు సెలవు కూడా ఇవ్వగలదు. కేవలం ఈ వైట్ కాలర్ ఉద్యోగుల కోసమే సినిమాలు తీసి గట్టెక్కిన సినిమా నిర్మాతలూ లేకపోలేదు. తాత్కాలిక ఉబలాటాన్ని పెంచి పోషించటానికి ట్రయలర్లు, ఫస్ట్ లుక్ ఫోటోలు, ఆడియో రిలీజ్ ఫంక్షన్స్ మున్నగునవి. ఇదంతా టెక్నాలజీ అందించిన అవేర్నెస్. అందుకు తగ్గ స్ట్రెస్. మొదటి ఆటకు టికెట్టు దొరక్క పోతే, సచిన్ అవుటయి పోతే ఆత్మహత్యలు చేసుకూనే వారున్నారంటే అవేర్నెస్ తెచ్చిన స్ట్రెస్ ఎటువంటిదో అర్థం చేసుకొవచ్చు. ఆ ఒక్క రోజులో వారు జీవితంలోని ఎంతటి విసుగుదలను సున్నా స్థాయికి తేవాలని అనుకున్నారో మనం అంచనా వేయవచ్చు. వారాశించినంత స్థాయిలో విసుగుదల తగ్గలేదు, అందుకే స్ట్రెస్, ఫలితం సులువైన మార్గం, ఆత్మహత్య. ఇపుడున్న ట్రెండు ప్రకారం హత్యలూ ఆత్మహత్యలూ ఎక్కువగా చదువుకుని వైట్ కాలర్ ఉద్యోగాలు చేస్తున్నవారివే. మరి వారంతా సుఖంగా లేరా?. ఉన్నారు. ఆనందమే లేదు.

To be continued...