ఒక ముద్దులొలికే బుజ్జి పిల్లి మా వసారాలోకి ప్రతీ మధ్యాహ్నం వచ్చి, ఒక రెండు గంటలు ఆ వెచ్చటి సూర్యకాంతిలో చుట్ట చుట్టుకుని కునుకు తీస్తుంటుంది.కునుకునుండి లేవగానే, తన పాదాలమీద అలవోకగా లేచినిలబడి, వెన్నును చాచి వంచి ఆవలించి, ఆ తర్వాత తనొచ్చిన దారినే మెల్లిగా వెళ్ళి పోతుంది. ప్రతీ రోజూ అది అక్కడే పడుకుంటుంది, అలాగే పడుకుంటుంది. లేచి అదే విధంగా, అంతే మెల్లిగా వెళ్ళి పోతుంది.
పడుకోవడానికి, సేద తీరడానికీ, ఇంతకంటే వెచ్చనయిన, నిశ్శబ్దమైన ప్రదేశం, అపుడపుడూ పక్షుల కిలకిలరావాలు వినిపించే ప్రదేశం ఆ పిల్లి వెతికితే దొరకవచ్చు కూడా. కానీ ఖచ్చితంగా దొరుకుతుందని చెప్పలేం. వెతుకులాట అనేది వెంటనే ముగిసేదేమీ కాదు. వెతికింది దొరికిన తర్వాతైనా ప్రశాంతంగా నిద్రపోవటానికి ఎపుడోకానీ సమయం దొరకొదు.

నాకినిపిస్తుంటుంది, ఈ పిల్లి మహా జ్ఞానేమో అని. అలా అని చెప్పి నా ఉద్దేశంలో మరీ కఠినమైన నియమాలుగల జ్ఞాని కాదు. జ్ఞానం కోసం తదేక దీక్షతో మాత్రమే ఉండే వ్యక్తి ఎవరైనా, దానిని పొందుతాడని నేననుకోను. ఒక సుజ్ఞాని అనేవాడు, సాత్వికంగా, సున్నితంగా, ప్రపంచం పట్లే కాకుండా తన పట్ల కూడా కరుణతో ఉంటాడనుకుంటాను. కనిపించిన ప్రతీ ఉన్నతాన్నీ ఎక్కకపోవడమే సబబని అతడు తెలుసుకుని ఉంటాడు.

నిజమైన జ్ఞాని ఐనవాడు తృప్తిని సంపాదించడం ఆనందాన్ని పొందగలిగినదానికన్నా సులువనీ, అదే చాలుననీ తెలుసుకుంటాడు.

A translation from A BOOK OF SIMPLE LIVING --by Ruskin Bond