విరించి ll మనలోకి మనం ll
...................................
ఎన్నో మౌనాలు మన లోతుల్ని
సుతారంగా తాకాలని ప్రయత్నిస్తుంటాయి.
జీవితంలోని మాధుర్యాన్ని దోసిళ్ళ తో అందించాలని చూస్తుంటాయి
శరీరంలో ఆత్మని ప్రవేశ పెట్టే ప్రతి అవకాశాన్ని
మనం తెలియకుండానే వదిలేసుకుంటాము
కొమ్మ మీదినుంచి జారి నేలమీద పడిపోయిన గులాబీ పువ్వుని
మనం కనీసం గమనించకుండా పక్కనుంచే పోతున్నపుడు
దాని మౌన గీతాల్లో ఎంతటి బాధని నింపుకుని వుంటుందో
మనం ఊహించనే లేము కదూ...

చల్లగాలికి హాయిగా ఊగే పొడుగాటి ఎండుగడ్డి మీదుగా
చేతుల్ని తగిలిస్తూ నును మెత్తగా తాకాలని అనిపిస్తుంటుంది
కానీ అక్కడ ఉండే బురదనో , ముల్ల కంపనో చూసి
మన ప్రయత్నాన్ని ముభావంగానే వాయిదా వేసుకుంటాం

రాత్రిపూట వెలుగు జిలుగులతో నిండిపోయే మన గదిలో
అకస్మాత్తుగా కరెంటు పోయినపుడు
ఒక్కసారిగా చుట్టుముట్టిన చీకటిలో
ఎంతో ఆనందం ఉంటుంది
చేస్తున్న పనినంతా పక్కకి విసిరేసి
ఆ చీకటిలో మనలో మనల్నే కొత్తగా కనుగొంటుంటాం కాసేపు
చీకటితో పాటు వచ్చిన నిశ్శబ్దంలో
ఒక ఈగో దోమో చేసే రొదకూడా ఆనందంగా అనిపిస్తుంటుంది
చీకటిలో ఏమీ కనిపించకున్నా, మన కన్నులు
విచ్చుకున్నట్లే అనిపిస్తుంటుంది.
శ్వాస చలనం మెల్లిగా జరుగుతున్నప్పుడు
మోకాళ్ళ లోకి తల పెట్టి
ఒంటరిగా కూర్చోవాలనిపిస్తుంది
హఠాత్తుగా ఒచ్చే కరెంటు చీకట్లతో పాటు
మన ఆత్మాశ్రయ ఆనందాన్ని కూడా 
చటుక్కున మాయం చేసేస్తుంది.

ఒక్కోసారి కొన్ని ఉదయాల్లో నిద్ర లేవగానే
గోడమీది దేవుని పటము నవ్వుతూ కనిపిస్తుంటుంది
దూరంగా వినిపించీ వినిపించని సుప్రభాతంలో అజ కూడా కలిసిపోయి
తెలియని నమ్మకాన్ని గుండెలనిండా నింపుతున్నట్టు వుంటుంది.
ఆ సమయంలో వినిపించే పక్షుల కిలకిలారావాలూ కోయిలల కూతలూ
మౌనంగానే అనిపిస్తుంటాయి. వేరేగా కాక మౌనంలో ఇవికూడా భాగాలే అనిపిస్తాయి.
కిటికీలోంచి గదిలోకి పడే లేలేత ఎండలోకో
కిటికీలోంచి కనిపించే చెట్ల ఆకులమీద మెరిసే కిరణాల్లోకో
చూపును కన్నార్పకుండా కోల్పోతూ
ఒక కప్పు కాఫీని మనసులోకి నింపుకోవాలనిపిస్తుంది
ఆఫీసునుండి వచ్చే ఫోనో, విసిరేసిన పేపర్లో కనిపించే చావు వార్తో
దీపం ఆర్పేసినట్టు ఈ ఆనందాన్ని ఆర్పేస్తుంటుంది.

కొన్ని సాయంత్రాలు, రోడ్డమీద దొరికిన రూపాయి బిళ్ళ లా
అనుకోకుండా దొరుకుతుంటాయి
చీకటీ వెలుగూ కలిసిన ఒక మసక వెలుతురులో
మన చుట్టూవున్న ప్రతి వస్తువూ మనతో అవ్యక్త సంభాషణేదో చేస్తున్నట్టు 
భాషలేని భావ ప్రసారమేదో జరుగుతున్నట్టు అనిపిస్తుంటుంది
లీలగా బూజులాగా పడే వస్తువుల నీడలు
వెలుతురుని ఎక్కడో ఓ మూలకి సుతారంగా మోసే వస్తువులూ
ఆ క్షణంలో ప్రాణంతో బ్రతికే ఉన్నాయేమో అనిపిస్తుంది
చీకట్లు పెరిగే కొద్దీ నీడల్లోకి కలిసిపోయే వస్తువుల్లా
మనలో ఉన్న అల్లకల్లోలాలు కరిగిపోయినట్టుగా అనిపిస్తుంటుంది
ఎన్నో ప్రశ్నలకి జవాబులు ఆ చీకటిలో దొరుకుతున్నట్టుంటుంది.

ఒక్కోసారి కొన్ని ఆదివారాలు
గంటల కొద్దీ నిరీక్షించిన తరువాత కనిపించిన ప్రియురాలిలా అనిపిస్తుంటాయి
అపుడు ఇష్టమైన పుస్తకమో, పాటనో కొన్ని నిముషాల్ని నింపినా చాలనిపిస్తుంది
ప్రతీ రోజూ తప్పని డ్యూటీలాగా కాకుండా
ప్రపంచాన్ని మరచిపోయి ఇష్టంగా కొన్ని గంటలు 
కావాలనే నిద్ర పోవాలనిపిస్తుంది
నిదురనుంచి లేచి, మెరిసే కళ్ళతో ఉబ్బిన బుగ్గలతో
మనల్ని మనం స్వచ్ఛంగా అద్దంలో చూసుకోవాలని ఉంటుంది
మనుషులకి దూరంగా మనల్ని మనం దూరంగా విసిరేసుకుని
మౌనంగా పలకరించే కుక్కపిల్లతోనో
పెరటిలో మొలకెత్తిన కొత్తిమీర మొక్కలతోనో
కాసేపు గడిపేయాలని వుంటుంది
బంధువుల రూపంలోనో, స్నేహితుల రూపంలోనో
మనల్ని మనకి కాకుండా చేస్తూ ఎవరో ఒకరు మనల్ని ఆక్రమిస్తూనే వుంటారు

ప్రతీ రోజూ కాలాల్ని వెంబడిస్తూ మనం బస్సుల్లోనో కార్లలోనో పరిగెత్తుతున్నపుడు
రోడ్డు పక్కన కనిపించే ఒంటరి చెట్టుకిందనో
అల్లరి లేని అలలతో ఊగే చెరువు కట్టమీదనో
అన్నీ వదిలేసి అత్యవసరంగా కూర్చుండి పోవాలనిపిస్తుంది
అక్కడ అమాయకంగా ఆడుకునే చిన్న పిల్లలనో
నవ్వులతో విరబూసే ప్రేమికులనో చూస్తూ
ప్రపంచం అంతా ఇలా బాల్యంతోటో, ప్రేమతోటో
నిండిపోతే బాగుంటుందనిపిస్తుంది
చేయాల్సిన పనులన్నీ గుర్తుకువచ్చి వెళ్ళి పోదామనుకున్నపుడు
అక్కడి చెట్టు ఆప్యాయంగా ఒక ఆకును మన మీదికి రాలుస్తుంటుంది
దానిని చేతుల్లోకి తీసుకుని ఆప్యాయంగా గుండెలకి హత్తుకుని
కృతజ్ఞతగా అక్కడినుండి వెళుతున్నప్పుడు
తెలియని భారమేదో ఇంకా చెట్టు కిందే ఉండిపోతుంటుంది.

12/4/15